Gazze'de yaşanan insanlık dramının son ve en dokunaklı örneklerinden biri, 13 yaşındaki Muhammed Sarhan'ın hikayesi oldu. Gözleri önünde babasının İsrail işgali güçleri tarafından öldürülüşüne tanık olan ve ardından annesiyle birlikte kaçırılan Muhammed, serbest bırakıldığında kendini tek başına, ailesinin tek dayanağı olarak buldu. Ne babası ne de annesi yanında olmayan küçük çocuk, geride kalan küçük kardeşlerinin tüm sorumluluğunu üstlenmek zorunda kaldı.
Babasının katledilmesi ve annesinin akıbetinin belirsizliğiyle sarsılan Muhammed, hayatta kalma mücadelesi verirken çocukluğunu rafa kaldırdı. Yaşadığı ağır travma ve omuzlarına yüklenen sorumluluk, onu yaşıtlarından tamamen farklı bir hayata itti.
Muhammed'in sözleri, Gazze'deki çocukların maruz kaldığı yıkımın boyutlarını gözler önüne seriyor:
"Baban ya da annen olmadan altı ay boyunca yaşadığını hayal et. Küçük kardeşlerine bakmak gibi büyük bir sorumluluk üstlenmek zorunda olduğunu hayal et. Yaşayamazsın. Hayatı algılayamazsın. Sanki tüm dünya yüzüne kapanmış gibi hissediyorsun. Keşke dışarıdaki dünya da bizim yaşadıklarımızı hissedebilseydi. Tüm bu sorumluluklarla, kendimi 35 yaşında bir adam gibi hissediyorum. Kimsenin kaldıramayacağı bir yük taşıyorum. Belki de hayatlarında hiç kimse böyle bir yük taşımamıştır."
Muhammed, artık ders çalışmak ya da diğer çocuklar gibi oyun oynamak yerine, ailesi için yiyecek ve su getirmek için çalışmak zorunda. Soykırımın derin kederini ve hayatta kalma mücadelesinin acı yükünü aynı anda taşıyan 13 yaşındaki bu çocuk, çalınan çocukluğunun ardından Gazze'deki binlerce yetim, yerinden edilmiş ve travmatize olmuş Filistinli çocuğun yıkımını yansıtıyor.
Muhammed Sarhan'ın hikayesi, uluslararası topluma, Gazze'de zorla yetişkinliğe itilen ve hayatları ellerinden alınan çocuklar için acilen harekete geçme çağrısı niteliğinde.
